معرفی کامل کشور گرجستان    << بخش اول  >>

گُرجِستان (به گرجی: საქართველო، ساکارْتْوِلُ) (به انگلیسی Georgia)

کشوری است در منطقه ی قفقاز که بین دریای خزر و دریای سیاه و در تقاطع غرب آسیا و شرق اروپا قرار گرفته است.

گرجستان از سمت غرب به دریای سیاه، از شمال به روسیه، از جنوب به ترکیه و ارمنستان و در جنوبی ترین نقطه به آذربایجان منتهی می شود.
پایتخت و بزرگترین شهر گرجستان تفلیس (به انگلیسی Tbilisi تبلیسی) است.

مساحت گرجستان ۶۹,۷۰۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن بر اساس تخمین سال ۲۰۱۶ میلادی ۳,۷۲۰,۴۰۰ نفر می باشد.

حکومت گرجستان جمهوری نیمه ریاستی متمرکز و دارای پارلمان قانون گذاری است و دارای دولت منتخب مردم از نوع دموکراسی نیابتی می باشد.

یکی از مهمترین اهداف مقامات سیاسی گرجستان، عضویت در اتحادیه اروپا و ناتو است و در حال حاضر گرجستان عضو ناظر در اتحادیه اروپا و ناتو می‌باشد،

همچنین کلیه قوانین گرجستان مانند قوانین اتحادیه اروپا است.

مردم بومی این کشور، مسیحی ارتدکس و پیرو کلیسای ارتدکس گرجی هستند.

نقشه گرجستان در دوران دیوید چهارم

زبان رسمی کشور گرجی و الفبای آن که یکی از ۱۴ الفبای موجود در جهان می باشد، الفبای گرجی است.
دیرینگی زندگی انسان در گرجستان به حدود ۱ میلیون و هشتصد هزار سال پیش تخمین زده می شود و نوعی از انسان به نام انسان گرجی در آنجا می زیسته که در حفاری های سال ۲۰۰۲ در شهر دمانیسی در جنوب گرجستان، سنگواره های آن بدست آمد.

در دوران باستان کشوری که امروزه گرجستان می شناسیم در میان دو کشور پادشاهی به نام های ایبریا و کولخیس قرار داشت.
پادشاهی ایبریا از سال ۳۰۲ پیش از میلاد تا ۵۸۰ میلادی در جنوب قفقاز امروزین ادامه داشت که از غرب به پادشاهی کولخیس و در شرق به آلبانی و در جنوب به امپراطوری ایران و منطقه ی ارمنستان منتهی می شد.
امروزه ایبریا را همان کشور باستانی گرجستان و از نیاکان مردم گرجستان می شناسند.

بنیان گذار پادشاهی ایبریا، پارناواز یکم زاده ی پدری گرجی و مادری ایرانی از ۳۰۲ تا ۲۳۷ پیش از میلاد است و ابداع الفبا و خط گرجی را به اون نسبت می دهند.مرکز پادشاهی ایبریا در دوره های مختلف سه شهر آرمازی، متسختا و تفلیس بود.
ایبریا پیش از میلاد در مقاطعی تحت سلطه ی امپراطوری های بزرگ همسایه ی خود از جمله ایران قرار داشت و در مقاطعی دیگر یک پادشاهی مستقل بود که وسعت سرزمین هایش با اتحاد با پادشاهی کولخیس تا سواحل دریای سیاه امتداد پیدا کرد و در قرون وسطی عمدتا خراج گذار امپراطوری روم بود. در سال ۵۸۰ میلادی با مرگ باکور سوم، آخرین پادشاه ایبریا، این منطقه توسط امپراطوری ساسانی تصرف و پادشاهی ایبریا منقرض شد.

پادشاهی کولخیس که از قدیمی ترین تمدن های حاشیه ی دریای سیاه شناخته می شود،

قدمتی بسیار بیشتر از ایبریا دارد و از اوایل قرن ۱۳ پیش از میلاد تا سال ۱۶۴ پیش از میلاد در غرب گرجستان امروزین در منطقه ایی به طول ۱۰۰ کیلومتر قرار داشت.
پادشاهی کولخیس (به انگلیسی کالکیس، به گرجی کولختی، به یونانی کولخیس) حکومتی محلی، متشکل از قبایل مختلف اطراف دریای سیاه، مشهور به قبایل کارتولی (Kartveli) بود.
شهرت پادشاهی کولخیس بیشتر به دلیل ذکر نام آن در اساطیر یونانی مانند حماسه ی آراگونات ها و سفر دریایی شان نوشته آپولونیوس است.

همین متون اساطیری نخستین پادشاه و بنیان گذار پادشاهی کولخیس را آئیتس نام برده اند که هیچگونه شواهد علمی و باستان شناسی از وجود چنین شخصی بدست نیامده است.

نقشه پادشاهی ایبریا و پادشاهی کولخیس

اما از جمله پادشاهان مهم و تاریخی کولخیس می توان به کوجی، ساولاسز، ماکاریز و آریستارچوس اشاره کرد.
در اواسط قرن ششم پیش از میلاد و با ظهور امپراطوری هخامنشیان، پنچ قبیله ی بزرگ پادشاهی کولخیس،

تحت حاکمیت ساتراپی (ایالت) نوزدهم هخامنشیان درآمدند. به عقیده ی باستان شناسان منطقه ی کولخیس در این دوران به دلیل توسعه ی اقتصاد و جاده سازی و رواج بازرگانی با ملل دیگر، رونق بسیار یافت.

در دوران های بعد از ۱۶۴ پیش از میلاد و با سقوط پادشاهی کولخیس، این منطقه همواره محل نزاع امپراطوری های اشکانی و روم و همچنین امپراطوری های ساسانی و روم شرقی بود.

یکی از جنگ های طولانی مدت ساسانیان و روم شرقی به نام جنگ های لازی در منطقه ی لازیکا (لازستان) غرب گرجستان امروزین رخ داد.

.

.

.

اقامت در گرجستان را با ما تجربه کنید